تاریخچه پلاستیک

اولین پلیمر مصنوعی در سال 1869 توسط جان وسلی هایات اختراع شد که از پیشنهاد 10،000 دلاری یک شرکت در نیویورک برای هرکسی که بتواند جایگزینی برای عاج فیل پیدا کند الهام گرفت که از عاج فیل تزئینات و وسایل بازی می‌ساختند. این کشف انقلاب بزرگی برای بشر بود، حال برای اولین بار تولید بشر محدود به محدودیت های طبیعت نبود.

طبیعت فقط چوب، فلز، سنگ، استخوان، دندان عاج فیل و شاخ را تأمین می کند. اما اکنون انسان می تواند مواد جدیدی ایجاد کند. این پیشرفت نه تنها به مردم بلکه به محیط زیست نیز کمک کرد. تبلیغات، سلولز را به عنوان ناجی فیل و لاک پشت تحسین می کردند. پلاستیک می تواند جهان طبیعی را از نیروهای مخرب نیاز بشر محافظت کند.
در سال 1907 لئو باكلند باكلیت، اولین پلیمر کاملاً مصنوعی را اختراع كرد، به این معنی كه هیچ مولكول طبیعی استفاده نکرد. باكلند در جستجوی یك جایگزین مصنوعی برای صدف، یك عایق الکتریکی طبیعی بود، تا بتواند نیازهای سریع الكتریكی ایالات متحده را برآورده كند.
پلاستیکی که باكلیت اختراع کرده بود نه تنها عایق خوبی بود، بلکه بسیار بادوام و مقاوم در برابر حرارت بود.
نایلون که در سال 1935 توسط والاس کارورز اختراع شد و به عنوان ابریشم مصنوعی ابداع شده بود، در طول جنگ جهانی دوم برای چتر نجات، طناب، زره بدن، آستر کلاه ایمنی و موارد دیگر استفاده می شد. پلکسی گلاس جایگزین شیشه ای برای پنجره های هواپیما بود. در طول جنگ جهانی دوم تولید پلاستیک در ایالات متحده 300٪ افزایش یافت.
پس از پایان یافتن جنگ جهانی دوم، پلاستیک‌ها به‌طور گسترده در ساختمان بناها مورد استفاده قرار گرفتند.

به طور کلی، انسان‌های اولیه با استفاده از پلیمرهای طبیعی برای خود ابزار زندگی و سلاح می‌ساختند. اما در اواخر قرن نوزدهم میلادی انسان توانست با تغییر شکل دادن پلیمر موفق به ساخت پلاستیک شود. اولین پلاستیک تجاری در سال ۱۸۷۰ با نام سلولوئید وارد بازار شد که ماده‌ای سفت، شفاف و قالب پذیر بود. از این ماده برای تهیه لوازمی مانند برس، شانه، لاک و غیره استفاده می‌شد.

ساخت پلاستیک به صورت سنتزی به سال ۱۹۰۸ بازمی‌گردد. از این ماده هم برای ساخت دستگاه‌های تلفن، عایق‌های الکتریکی و وسایل پخت و پز استفاده می‌شد. از این زمان به بعد پلاستیک‌ها کاربرد زیادی پیدا کردند و در سال ۱۹۲۰ مواد شیمایی درون آنها به شکل دقیق‌تری شناخته شد.